Kiedy przemierza kolejne kilometry historycznego szlaku bursztynowego ludzie patrzą na nią z niedowierzaniem. Ma za sobą już kilkaset kilometrów wędrówki. W niedzielę dotarła do Tczewa, a dzisiaj wyrusza w kierunku Gdańska. Mowa o 49-letniej poznaniance, Mirosławie Stroińskiej. To jej pierwsza tak poważna piesza eskapada.

Do wyprawy przygotowywała się przez trzy miesiące. Dziennie w weekendy pokonywała średnio 20 km.
- Za cel swojej wyprawy wybrałam odnogę szlaku bursztynowego przebiegającą przez Pragę - mówi pani Mirosława. - Taki wybór jest podyktowany pewnym sentymentem, jakim darzę to miasto. Studiowałam tam zaocznie kulturoznawstwo. Szlak bursztynowy był pierwotnie tematem mojej pracy magisterskiej. Niestety, sytuacja rodzinna mocno mi się skomplikowała i musiałam go zmienić.
Na trasę swojej wędrówki z Pragi z Kotliny Czeskiej Mirosława Stroińska wyruszyła 30 lipca.
- Przygotowanie takiej trasy, to mrówcza praca - przyznaje pani Mirosława. - Po obronie pracy magisterskiej dostałam 30 dni urlopu. Aby zdążyć jeszcze "zaliczyć" Gdańsk udało mi się dostać jeszcze trzy dodatkowe dni. Ludzie zazwyczaj są przyjaźnie nastawieni. Pomagają przetrwać najtrudniejsze chwile.

Główny szlak bursztynowy w Cesarstwie Rzymskim stał się celem pieszej wyprawy 49-letniej poznanianki Mirosławy Stroińskiej. Kobieta przewędrowała już ponad 900 kilometrów tego historycznego traktu. We wtorek wyrusza z Tczewa i planuje dotrzeć do Pruszcza Gd.
- Najpierw miałam iść przez Skowarcz, ale jeszcze mam w pamięci wędrówkę „jedynką” w okolicy Torunia i nie chciałabym powtórki tamtego odcinka - mówi Mirosława Stroińska.
Jej wczorajsza wędrówka po terenie powiatu tczewskiego wiodła z Rudna, przez Międzyłęż, Mały Garc, Rybaki, Małą Słońcę, Gorzędziej, Bałdowo.
- W Tczewie zakończyłam wędrówkę koło wieży ciśnień - mówi pani Mirka.- Przemierzyłam około 26 kilometrów. Teraz marzę o kąpieli i noclegu.
Podczas ponadmiesięcznej wędrówki nie brakowało trudnych chwil. Takie przeżyła w okolicy Wrocławia, kiedy woda zalewała ulice.

- Najtrudniej było wówczas o nocleg - wspomina. - Zwichnęłam nogę. Musiałam na kilka dni przerwać marsz.
Niecodziennych wrażeń dostarczyła jej trasa wzdłuż wybrzeża na płw. Sambii.
- W dawnych czasach kupcy też wędrowali na północny kraniec Sambii - mówi Mirosława Stroińska. - Pewien odcinek trasy skracali sobie pokonując go drogą wodną przez zalew. Teraz jednak nie jest to możliwe ze względu na przebiegającą tam granicę. Przedzierałam się do drogi przez rozlewiska, chaszcze. To tam spotkałam „poławiaczy” bursztynu. Łowili jantar, tak jak ryby siatką. To było niesamowite przeżycie móc potrzymać w ręku świeżo wyłowione sporej wielkości bursztyny.
Dzisiaj pani Mirosława zdobędzie 1000 km podczas swojej wędrówki,. Przypadnie on kawałek za Pruszczem Gdańskim.

Dziennik Bałtycki - Krystyna Paszkowska, fot. Andrzej Połomski - 12.09.2006

Fascynacja bursztynem, że 49-letnia Mirosława Stroińska z Poznania pokonała piechotą tysiąc kilometrów.

Siedząca na co dzień za biurkiem urzędniczka, przez ostatnie sześć tygodni podążała śladami celtyckich kupców. W wędrówce nie przeszkodziła jej nawet skręcona noga. Wyprawę rozpoczęła w Pradze. W końcu zawitała do Pruszcza Gdańskiego. – Zawsze fascynował mnie bursztyn – mówi pani Mirosława. – Moja praca magisterska miała traktować o części Bursztynowego Szlaku, zwanej celtycką. Zebrałam sporo materiałów i... napisałam na inny temat. Tą wyprawą spełniam swoje marzenia. W ostatnim stuleciu przed naszą erą, handlarze jantarem wyruszali z Aquileii, leżącej nad Morzem Adriatyckim. Podążali przez obecną Austrię, Czechy, Polskę do Sambii nad Bałtykiem. Idę ich śladami.

– Ze względu na skromne fundusze, marsz rozpoczęłam w lipcu w Pradze. Największym problemem był brak szczegółowych map i nieoznakowane drogi. Mimo, że przez trzy miesiące przygotowywałam notatki, często błądziłam, zbaczając z trasy. Zupełnie, jak dawni podróżnicy. Zaskoczyła mnie gościnność ludzi w mijanych miastach. Zaczepiali mnie i chętnie słuchali o celu podróży – opowiada o swej przygodzie.

Podróżniczka najmilej wspomina pobyt w Rosji. Wojsko pozwoliło jej przejść przez teren nadmorskiego poligonu, służąc wszelką pomocą. – To było niesamowite przeżycie – zapewnia Mirosława Stroińska. – Jeszcze większą przygodę przeżyłam, gdy dotarłam nad brzeg Bałtyku w obwodzie kaliningradzkim. Jedna z rodzin – poławiacze jantaru – pokazała mi swoje trofea. Trzymając okazałe bryły bursztynu w dłoniach, czułam się niewyobrażalnie szczęśliwa. Po to właśnie szłam. By poczuć prawdziwe piękno. Z wrażenia zapomniałam nawet zrobić zdjęcie. Z Kaliningradu autobusem wróciłam do Konarzewa-Opaleń w Polsce. Podążając odnogą Bursztynowego Szlaku wzdłuż Wisły, chciałam dotrzeć do Gdańska, a później do Starzyna. Niestety, straciłam pięć dni, gdyż leczyłam skręconą nogę. Podróż zakończę zatem w Trójmieście. To, co zobaczyłam wystarczy mi na długo. Nie zależało mi na zdobyciu "złota Bałtyku". Chciałam je tylko zobaczyć, dotknąć i poczuć.

Dziennik Bałtycki - Katarzyna Sikora -  2006-09-14

GŁOS WIELKOPOLSKI

Echo Miasta Poznań poniedziałek 25 września 2006

BURSZTYNOWA WĘDRÓWKA

Poznanianka Mirosława Stroińska przeszła na piechotę 1020 kilometrów z czeskiej Pragi do Gdańska śladem szlaku bursztynowego. Już dziś szuka chętnych do kolejnej wędrówki

Przemierzyła lasy i szosy, jak niegdyś kupcy idący bursztynowym szlakiem. Spełniła tym swoje marzenie. Pomysł zrodził się wiele lat temu. – Zawsze bardzo lubiłam bursztyn. Chciałam napisać pracę magisterską na temat szlaku bursztynowego. Jednak najpierw postanowiłam, że zbiorę niezbędne materiały i sama przejdę wytyczonym przez kupców szlakiem – opowiada nam Mirosława Stroińska.

– Niestety, nie udało się. Dlatego pracę na kulturoznawstwie obroniłam z tematu dotyczącego dzielnicy żydowskiej. Ale marzenie o wędrówce śladami bursztynu pozostało – mówi Stroińska. Choć jest pracownikiem biurowym, zawsze drzemała w niej chęć do podróży. W tym roku wiedziała już, że dostanie zgodę na dłuższy urlop. Zaczęła wszystko planować. – Musiałam przygotować dokładną trasę.

Długi dystans
Postanowiłam, że wędrówkę rozpocznę w Pradze. Na tyle pozwalały mi środki. Jasne, że wolałabym pójść od samej Aqvilei, ale to następnym razem – dodaje. Na dość szczegółowych mapach rysowała każdy odcinek swojej drogi.

– Nie było to łatwe, bo mapy są drogie. Jednak jakoś dałam radę: kopiowałam, ściągałam z Internetu, bardzo pomagali mi znajomi i przyjaciele – wyjaśnia. W sumie kilkadziesiąt kwadratów-map, wszędzie na fioletowo wyznaczona droga do celu. Wędrówkę rozpoczęła 30 lipca. Wtedy wyszła z Pragi. Pierwszego dnia przeszła aż 34,5 km, choć zaplanowanych było tylko 20 km. – Nigdzie nie było noclegu, musiałam iść tak długo, aż coś znalazłam – wspomina. Nogi bolały. Mimo że kilka miesięcy wcześniej starała się przygotować do przejścia tak długiego dystansu. – Starałam się iść wzdłuż wyznaczonej trasy, jednak nie zawsze było to możliwe. Czasem na drodze stawał las, innym razem w miejscu, gdzie miał stać most, wcale go nie było – opowiada. Zdarzało się, że musiała wędrować intuicyjnie. – Dochodzę do miejscowości, patrzę na mapę, atu zupełnie inna nazwa. Trzeba było wracać – mówi. Najpierw spalona słońcem, a później mokra od deszczu i zabłocona. – Jak weszłam do jednego pensjonatu, ludzie patrzyli na mnie jak na zjawisko – śmieje się poznanianka.
Bagaż doświadczeń
Raz przeżyła kryzys. – Szłam bardzo długo, była już późna noc, a w okolicy nie było żadnego hotelu, schroniska, pensjonatu. Dosłownie nic. Pustka. Po 14 godzinach marszu, o 5 rano doszłam wreszcie do jakiegoś hotelu – opowiada. W dodatku zwichnęłam nogę i musiałam wrócić do domu, by ją wykurować. Poza tym złamałam jedną ze swoich zasad: przejechałam 5 km samochodem. Ale wróciłam na szlak – mówi Mirosława Stroińska. Szła dalej z ciężkim plecakiem. – Śpiwór, karimata, spodnie, koszula, spódnica, bielizna – wymienia zawartość bagażu. Poszła nawet do rosyjskiej Sambii. Wojsko pozwoliło jej przejść przez nadmorski poligon.

Do Poznania z Gdańska wróciła 14 września o 2 w nocy.

– Teraz w listopadzie chciałabym przemierzyć 5 kilometrów, które przejechałam busem. Może ktoś chciałby zrobić to ze mną? – zachęca Stroińska. Poszukuje też
sponsorów, którzy pomogliby przejść dalsze odcinki szlaku. – Może jakiś student pójdzie ze mną i napisze na tej podstawie pracę magisterską ? – podpowiada podróżniczka.

Mirosława Stroińska właśnie w tych lnianych spodniach i koszuli przeszła odcinek
bursztynowego szlaku

Lidia Mamys, fot. M. Zakrzewski

Ciekawe. Polka na europejskim szlaku bursztynowym
Śladami kupców rzymskich

Zaczyna ożywać starożytny szlak wędrówek Rzymian po bałtyckie "złoto".

Jako pierwsza pieszą wędrówkę po tej unikatowej drodze handlowej zainaugurowała pani Mirosława Stroińska z Poznania. Przemierzyła już ponad 1000 km. Z Pragi - stolicy Czech - przez Wrocław, Kalisz, Toruń, Malbork doszła do Gdańska - światowej stolicy bursztynu. Odwiedziła równie naszą redakcję. Nawiązała kontakt z Międzynarodowym Stowarzyszeniem Bursztynników.
- Bardzo ważna przy wyznaczaniu trasy wędrówki była dla mnie zgodność z dawnym szlakiem bursztynowym - opowiada pani Mirosława.

- Ciesz się ze swej wizyty w Gdańsku. Tutaj, po raz pierwszy podczas mojego marszu, otrzymałam w prezencie bursztyn...
Z Gdańska pani Mirosława pójdzie do Starzyna i do Elbląga. (K.N.)

Mirosława Stroińska przed Muzeum Bursztynu w Gdańsku. Wędruje jak starożytni Rzymianie - bursztynowym szlakiem. FOT. PRZEMYSŁAW ŚWIDERSKI

Dziennik Bałtycki - Kazimierz Netka -  2007-07-30

αmber.com.pl

czwartek, 02 sierpnia 2007

Pieszo Bursztynowym Szlakiem

Autor: Anna Sado

Dzień Bursztynu był początkiem tegorocznej pieszej wyprawy Mirosławy Stroińskiej Bursztynowym Szlakiem.

Swoją wędrówkę pani Mirosława rozpoczęła w ubiegłym roku w czeskiej Pradze i przewędrowała pieszo ponad 1000 kilometrów na trasie Praga - Kłodzko - Wrocław - Kalisz - Toruń - Kwidzyń - Filino (Sambia) - Mareza - Gdańsk. Jako że nie wszystkie odcinki na tej trasie udało jej się przebyć pieszo, postanowiła nadrobić te zaległości w tym roku. Swą wędrówkę rozpoczęła z Targu Węglowego podczas obchodów Dnia Bursztynu 28 lipca i miała do przejścia odcinki Gdańsk - Starzyno, Jelonki - Elbląg i Jordanów Śląski - Pustków Wilczkowski przed Wrocławiem. Do 1 sierpnia udało jej się nadrobić zaległości na terenie Polski – wczoraj po południu była w Ząbkowicach Śląskich, a dziś zmierza autobusem do Pragi, gdzie ma jeszcze do przebycia pieszo jeden krótki odcinek. Tam też ma zamiar spotkać się z przedstawicielami lokalnej gazety, która w ubiegłym roku relacjonowała jej wędrówkę. Jeśli wystarczy jej czasu, być może pójdzie jeszcze kilka kilometrów w kierunku Akwilei, choć odcinek Praga - Akwilea jest przewidziany na przyszły rok. A do tego czasu będą trwały gruntowne przygotowania do tej wyprawy, polegające przede wszystkim na zgromadzeniu w miarę dokładnych map – po ubiegłorocznej wędrówce to właśnie one okazały się największym problemem, ponieważ były zbyt niedokładne. Problemem są także ograniczone fundusze – sponsorzy mile widziani! Ponadto pani Mirosława ma zamiar nawiązać kontakt z placówkami muzealnymi na trasie jej marszu, aby te informowały okolicznych mieszkańców o jej planach, i w nadziei na większą przychylność z ich strony.
Mirosława Stroińska ma 50 lat i jest pierwszą kobietą, która podjęła wyzwanie przejścia Szlaku Bursztynowego z Sambii aż po Akwileę. W niedalekiej przyszłości planuje także przejście wybrzeżem bałtyckim. Od wielu lat jest zafascynowana tym tematem, a wędrówka jest spełnieniem jej życiowego marzenia. O swojej wędrówce udokumentowanej licznymi zdjęciami opowiadała w muzeach w Elblągu, Kaliszu i Poznaniu. Obecnie wystawę jej zdjęć wykonanych w ubiegłym roku na Bursztynowym Szlaku można oglądać w Warszawie w budynku KGP przy ulicy Domaniewskiej 36/38 do końca sierpnia br.
Podróżniczka wierzy w magiczną moc bursztynu – na drogę otrzymała bursztynowy amulet od Stowarzyszenia Bursztynników, którego sponsorem była firma Inkluzja Jacka Kocieniewskiego. I wygląda na to, że naprawdę złapała „bursztynowego bakcyla” – kiedy się dowiedziała, że Bursztynowy Kogut nie został dokończony podczas Dnia Bursztynu i kontynuacja wyklejania jest planowana podczas targów Ambermart, najpierw była nieco rozczarowana, a potem radośnie wykrzyknęła: „Muszę tam być!”
zdjęcie: Michał Kosior
 

Gazeta Wyborcza

Poznanianka maszeruje szlakiem bursztynowym

Szlak bursztynowy prowadzi z włoskiej Akwilei przez Pragę nad wybrzeże Morza Bałtyckiego. Poznanianka Mirosława Stroińska ruszyła w ubiegłym roku na północny odcinek szlaku: z Pragi do Gdańska. Jednak wtedy trzech fragmentów historycznej trasy nie udało się przejść, głównie z powodu skrajnego zmęczenia lub koszmarnej pogody. Dlatego 50-letnia poznanianka postanowiła tego lata uzupełnić "brakujące" kilometry, a w przyszłym roku - wyruszyć z Pragi do Akwilei.
Jacek Łuczak: Gdzie Pani jest?
Mirosława Stroińska: Już w domu.
Jak to? Tak szybko?
- Bo i odcinki nie były długie: z Elbląga do miejscowości Jelonki, z Gdańska do Starzyna i z Pustkowa Wilczkowskiego do Jordanowa Śląskiego pod Wrocławiem. Wszystko trwało pięć dni z małymi przerwami.
I jak było?
- Początkowo fantastycznie, bo w Gdańsku na inauguracji Jarmarku św. Dominika spotkała mnie miła niespodzianka. Międzynarodowe Stowarzyszenie Bursztynników organizowało tam happening, którego symbolem był kogut. Happening polegał na oklejaniu tego koguta kawałkami bursztynu. Poproszono mnie, bym to święto rozpoczęła. Tego dnia otrzymałam też w prezencie pierwszy bursztyn na mojej trasie. Na pewno zaniosę go do Włoch.
Natomiast odcinek z Elbląga do Jelonek to był horror. "Powtórka z rozrywki" z ubiegłego roku. Musiałam iść szosą, krajową "jedynką". Cały czas padało, kilka razy musiałam się przebierać. Ludzie płacą ciężkie pieniądze za sporty ekstremalne, a wystarczy ich wysłać na tę szosę w deszczu. Kierowcy nie zwalniają, widząc pieszych. Dostałam nauczkę. Na następną wędrówkę wezmę składany parasol, bo płaszcz przeciwdeszczowy tak dobrze nie chroni podczas ulewy. Przyda się też mała suszarka, żeby wysuszyć buty, bo w mokrych skarpetkach szybko robią się odparzenia. Później było już nieco łatwiej. Dotarłam nawet do Pragi i tam też przeszłam odcinek w centrum miasta, który poprzednio przejechałam.
Natomiast do Poznania wracałam w nocy z młodzieżą jadącą na Woodstock. Dlatego podróżowałam na stojąco, jak za dawnych czasów.
Teraz, kiedy już pierwsza część szlaku w komplecie, przygotowuje się Pani do drugiego etapu z Pragi do Akwilei?
- Tak, mam nadzieję, że uda się to zrobić w przyszłym roku. To krótszy, ale trudniejszy odcinek, zarówno finansowo jak i geograficznie, bo to będzie droga przez góry. Jednak wiem, że Poznań mi pomoże. Wiceprezydent Maciej Frankiewicz obiecał pokryć część kosztów związanych z noclegami, a ja będę za to promować Poznań za granicą. Już udało mi się kupić bardzo dokładne mapy odcinka czeskiego do granicy z Austrią. Wyruszę, kiedy wszystko będzie dopięte na ostatni guzik. I kiedy zrobię komisyjne ważenie plecaka, bo jest niemiłosiernie ciężki.
Rozmawiał Jacek Łuczak - 2007-08-03

GŁOS WIELKOPOLSKI